De omvangrijke familie Van Keppel, die voor hun eigen overzicht, en daarmee ook voor het onze, de verschillende takken naar het verworven goed noemen, kent toch vele nazaten die we niet goed kunnen duiden.

Zo kreeg ik van Wout Klein, die voor een overzichtsartikel de bezittingen van de Van Keppels rondom Lochem bezig was, de vraag wie de Derck van Keppel is die in 1536 eigenaar van De Cloese wordt. Zijn grootvader Derck is getrouwd met een Aleyd van Herwen, de erfdochter die de Cannenburgh in de familie meebracht. tevens zou deze Derck een volle neef van Derck V van Keppel-Verwolde zijn

Enig puzzelen leert dat het om Derck ‘Hendrikszn.’ (mijn toevoeging) moet gaan. Deze is kort richter op de Veluwe en opereerde mogelijk vanuit de Cannenburgh. Zijn grootvader is dan Derck IV van Keppel-Verwolde, die twee keer is getrouwd. Ik wist nog niet wie de eerste gelukkige echtgenote was, maar wel de tweede: Jacoba van der Welle. Uit dat tweede huwelijk kwamen, voor zover bekend, geen kinderen.

Het eerste huwelijk was wel gezegend met kinderen. We kennen er vijf: Derck I van Keppel, die de Woolbeek tak gaat vormen, Wolter I die de Verwolde tak voortzet, Hendrik, die dan kennelijk de Cannenburgh-tak verder brengt, Reynalt, en een dochter Arnolda, die met Hendrik van Dorth trouwt.

De eerste, bij mij nog onbekende, echtgenote heeft nu een naam gekregen: Aleyd van Herwen. In de familie Herwen komt de voor de Van Keppels niet-familie-eigen naam Reynalt (Reinier) voor, zoals uit een regest 10 juli 1469 van het klooster St. Agatha blijkt:

Johan van Overrijn, richter, alsmede Wyllem van Mydler en Heynrick Aelbertssoen, laten en gerichtsluiden van Midler, oorkonden dat Reyner van Herwen opgedragen heeft aan broeder Arnl Snelrait ten behoeve van het klooster van Sunte Agathen een halve kamp land, genaamd de Horsl, groot 3 1/2 morgen, waarvan de andere helft het klooster toebehoort, gekocht van Herman van Bronchorst en gelegen in het Leghen velde in de gerichten van Moldick en Midler naast Willem Ridders, de kinderen van wijlen Godden van der Molen, de Veldgrave en het Middelpat.

Tot slot blijft uiteraard de kans bestaan dat we hier en daar een Derck te veel of te weinig hebben. Deze wijd vertakte familie is een dissertatie an sich waard.